Backstreet Boys Biografie

Backstreet Boys in het kort

Backstreet Boys, ook wel bekend als BSB, is een Amerikaanse zanggroep die op 20 april 1993 geformeerd is in Orlando, Florida. Van origine bestond de band uit vijf leden: AJ McLean, Nick Carter, Howie Dorough, Kevin Richardson en Brian Littrell. In 2006 besloot Kevin de band te verlaten, maar het overige viertal zette de Backstreet Boys voort. Voor Kevin is nooit een plaatsvervanger gezocht. De Boys zeggen dat de deur altijd voor Kevin open zal blijven staan en dus is een eventuele toekomstige terugkeer van Kevin nog altijd niet uitgesloten.

Ze werden, vooral in Europa, bekend met hun eerste album genaamd Backstreet Boys, dat in 1996 uitgebracht werd en hun succes zette zich wereldwijd voort met het tweede album Backstreet’s back uit 1997. De Backstreet Boys bereikte in 1999 het “superstardom” met hun derde en best verkochte album Millennium en het daarop volgende album Black and blue dat in 2000 uitkwam. Na een nodige pauze van ongeveer drie jaar kwamen de Backstreet Boys in 2005 terug met hun album Never gone. Hierop volgden de albums Unbreakable in 2007 en hun meest recente studioalbum This is us in 2009.

De Backstreet Boys hebben wereldwijd meer dan 130 miljoen albums verkocht. Dit maakt ze de best verkochte “boyband” ooit. Ook zijn ze, volgens de US Billboard 200, de eerste sinds Sade die met al hun albums in de top 10 hebben gestaan.

Het ontstaan van de Backstreet Boys

Aan het begin van de jaren ’90 had Lou Pearlman een ideaal. Hij wilde een eigen boyband oprichten, zoals New Kids On The Block. Voor zijn zoektocht naar geschikte kandidaten doorzocht hij de archieven van het Civic Theatre met daarin duizenden foto’s en cv’s van jonge talenten. Via deze weg vond hij de toen 14-jarige AJ McLean en Howie Dorough, die toen 19 jaar was.

Naar aanleiding van een serie audities werd Nick Carter aan het tweetal toegevoegd, die met zijn 12 jaar de jongste werd van het stel. Toen ook de 21-jarige Kevin Richardson auditie deed voor de jongensgroep was de groep bijna compleet. Deze vier jongens vormden samen een aangename harmonie, maar Pearlman vond dat er nog iets aan ontbrak.

Vervolgens meldde Kevin dat hij een neefje had die goed kon zingen en bood aan om hem erbij te halen. Nadat Kevin hem uit zijn geschiedenisles had gebeld, deed ook Brian Littrell, die toen 16 jaar was, auditie bij Lou Pearlman. Het vijftal was compleet.

Tijdens de eerste weken repeteerden de jongens in een hangar en in een dansstudio, maar dat was onhandig. Nick woonde namelijk in Tampa en de anderen woonden in verschillende delen van Kissimmee en Orlando. De grote afstanden namen uiteraard veel tijd in beslag, dus ging Lou op zoek naar een oplossing. Hij huurde een huis met twee slaapkamers in Kissimmee waar de groep kon repeteren. Deze plek was voor iedereen goed bereikbaar en om niet steeds heen en weer te hoeven reizen, bleef vooral Nick regelmatig overnachten. Dit huis groeide dan ook in no-time uit tot hun kantoor, zanginstituut, school en motel. De garage werd omgebouwd tot een dansstudio met wandspiegels en een houten vloer.

De jongens hadden natuurlijk nog geen eigen nummers, dus repeteerden ze in die tijd met liedjes van onder andere Boyz 2 Men, Shai en New Kids On The Block.

De naam Backstreet Boys

Tijdens een van de traditionele etentjes met Pearlman kreeg de groep hun naam. Tegenover het restaurant waarin ze zaten was een soort vlooienmarkt waar veel jongeren uit de buurt vaak rondhingen. Deze markt had de naam Backstreet Market. De jongens vonden de naam Backstreet alleen te kort, en na onderling overleg besloten ze verder te gaan onder de naam Backstreet Boys.

De weg naar succes

De eerste maanden waren vermoeiend, maar uiteraard zette iedereen zich voor de volle 100 procent in. Uiteindelijk wist Scott Hoekstra het allereerste optreden voor de Backstreet Boys te regelen. Dit vond plaats in de Fashion Square Mall. Optredens in allerlei nachtclubs en restaurants, in Disney World en voor de lokale televisie volgden. Na de eerste maanden van 1993 hadden de jongens al tientallen kleine optredens op hun naam staan. Op 8 mei 1993 vond het eerste grote optreden van de Boys plaats bij Sea World in Orlando. Ze traden daar op tijdens een examenbal voor 3000 net geslaagde scholieren. Hierop volgde een tweede optreden tijdens een galadiner dat gehouden werd voor het Aidsfonds.

Jean Tanzy, die een van de coaches was, deelt echter mee de groep niet langer te steunen vanwege een privéprobleem. Lou Pearlman ging op zoek naar een vervanger. Tijdens deze zoektocht wist Hoekstra een ontmoeting te regelen met ene meneer Mark Cheatham, een impresario van ICM. Na een gesprek op zijn kantoor en het horen van een aantal nummers die de Backstreet Boys daar voor hem zongen, besloot Cheatham met ze verder te gaan.

Niet lang daarna kwam Pearlman in contact met Johnny en Donna Wright. Dit echtpaar bleek gespecialiseerd te zijn in jongensgroepen en de tienerpopwereld en ze waren bereid om de groep te helpen. Ze kregen een videoband opgestuurd van het optreden in Sea World, maar vanwege de slechte geluidskwaliteit organiseerden Johnny en Donna een avond waarop de jongens mochten komen zingen. De Wrights waren verkocht en besloten tot samenwerking over te gaan.

Johnny en Donna organiseerden een tournee langs scholen door de Verenigde Staten. Binnen een half jaar tijd traden de Backstreet Boys op twaalf scholen op. Ze zongen voor leerlingen van alle leeftijden. Omdat de groep nog niet beschikte over muzikanten, werd er in die tijd gebruik gemaakt van een begeleidingscassette.

Zoals altijd gingen Lou en de Wrights positief aan de slag, om een platencontract voor de Boys te bemachtigen. De a capellastijl van de jongens was hun visitekaartje en dus zouden ze hoogstwaarschijnlijk een grote kans maken als ze live zongen. Ondanks dit en de goede contacten die ze hadden, verliep het allemaal maar stroef. De jongens, Lou en de Wrights werden met beleefd enthousiasme begroet om vervolgens met valse beloftes te worden weggestuurd.

Een platenmaatschappij, Mercury Records, leek wel geïnteresseerd te zijn. Dave McPherson bezocht een optreden en was meteen onder de indruk. Hij besprak het met zijn meerderen en er volgde een a capellaoptreden op kantoor. Het was een doorslaand succes en met de reactie van de baas was het ondertekenen van het platencontract nu nog maar een formaliteit. Er werden contracten opgesteld die door verschillende juristen onder de loep werden genomen. Maar opeens werd de zaak afgeblazen en Mercury liet de groep vallen als een baksteen. De Backstreet Boys slikten de teleurstelling weg en bleven doorgaan.

De platenmaatschappij waar Michael Jackson een contract had, toonde interesse. Alles leek gladjes te verlopen, maar omdat Michael Jackson beschuldigd werd van kindermisbruik verdween de Backstreet Boys-deal naar de achtergrond om vervolgens in het niets te verdwijnen. Opnieuw hadden de jongens met een enorme teleurstelling te kampen.

In 1994 was er weer een grote kans voor de Boys, toen de heren Jeff Fenster en David Renzer van Zomba / Jive Records in Cleveland, Ohio, een optreden van ze bijwoonden. Snel daarna werd dit besproken met Dave McPherson, die nu voor Jive Records werkte. Er werd besloten de groep te contracteren. Voor de jongens zelf was het contract een grote opluchting, maar ook het begin van het zwaardere werk.

De Backstreet Boys moesten eerst in heel de Verenigde Staten een flink aantal fans veroveren en daarna konden ze pas de studio in. Vervolgens was het beter dat de jongens rustig aan hun ontwikkeling konden werken. De groep was nog tamelijk puur en had tijd nodig om een eigen image en een eigen act te ontwikkelen. Zodra de grote doorbraak daar was, moest de groep namelijk zo professioneel mogelijk zijn en dus werd er een heel jaar voor uitgetrokken. Brian keerde nog eventjes terug naar zijn middelbare school om eindexamen te doen en hij slaagde. Hetzelfde gold voor Howie. Later haalden ook AJ en Nick hun diploma door middel van privéscholing. Toen ook hun podium act goed was en hun stemmen steeds meer met elkaar versmolten tot een perfecte harmonie, begon het harde werk te lonen. Ze traden nu niet meer op in scholen en clubs, maar als voorprogramma van beroemde artiesten.

De Europese doorbraak

Jive Records introduceerde de Backstreet Boys bij producers als Veit Renn en Tim Allen. Zij hielpen hen met hun eerste album, dat gedurende de eerste maanden vooral in studio’s in Florida werd opgenomen.

In september 1995 volgde de release van de eerste single, We’ve got it goin’ on. Door de release van een aantal platen van gevestigde artiesten in Amerika (zoals Boyz 2 Men en Mariah Carey) bleek de timing daar niet echt goed uit te pakken voor de Boys. Het nummer werd niet bepaald een succes in de Verenigde Staten. De single piekte daar slechts op nummer 69 in de hitlijsten. In Europa daarentegen, werd de single een groot succes. We’ve Got It Goin’ On besteeg direct de top 5 in Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en in Nederland.

Het Europese succes leidde de Backstreet Boys naar Europa voor een zomertour. Ook de promotie voor het aankomende album werd hierdoor voornamelijk in Europa gedaan. In april 1996 was hun eerste album, genaamd Backstreet Boys, klaar. Backstreet Boys werd wereldwijd uitgebracht, op de Verenigde Staten en Canada na. Later, in oktober 1996, werd het alsnog ook in Canada uitgebracht. Het album werd in heel Europa een groot succes en stond weken achtereenvolgend in de meeste landen in de top 10.

De populariteit van de Boys bleef alsmaar groeien in Europa.
In 1996 werden ze al in Duitsland door televisiekijkers bekroond tot beste internationale groep.

Ondertussen waren er al zo’n 250.000 exemplaren van de tweede single I’ll never break your heart verkocht en kregen de Backstreet Boys hun eerste gouden plaat. De groep kreeg hun eerste platina plaat in Duitsand in 1996 voor het verkopen van meer dan 500.000 exemplaren van hun debuutalbum Backstreet Boys.

Vervolgens gingen de Boys ook in Azië en Canada touren. De Backstreet Boys werden binnen een korte tijd een van de meest succesvolle beginnende artiesten en sleepten onder andere een Viva Comet Award in de categorie van beste nieuwkomers in de wacht. Van het debuutalbum zijn in totaal vijf singles uitgebracht: We’ve Got It Goin’ On, I’ll Never Break Your Heart, Get down (You’re the one for me), Quit playin’ games (with my heart) en Anywhere for you.

Wereldwijd succes

In januari 1997 begonnen de Backstreet Boys met het opnemen van hun tweede album, Backstreet’s Back. Ook namen de Boys in februari dat jaar de soundtrack van de film Booty Call, genaamd If you stay op.

De single Quit Playin’ Games (With My Heart) werd in mei 1997 nog eens uitgebracht in de Verenigde Staten voor hun Amerikaanse debuutalbum. Dit album piekte op nummer 2 in de Billboard Hot 100 en het leverde ze platina op voor het verkopen van meer dan een miljoen exemplaren. Het album bereikte een nummer 4 notatie in de US Album Chart en er gingen uiteindelijk meer dan 14 miljoen exemplaren van over de toonbank. Van de twee debuutalbums samen, de Europese en de Amerikaanse versie, werden wereldwijd meer dan 28 miljoen exemplaren verkocht.

Het tweede internationale album Backstreet’s Back werd op 12 augustus 1997 tegelijk uitgebracht met de Amerikaanse versie van hun debuutalbum Backstreet Boys. Backstreet’s Back deed het ondertussen wederom erg goed in Europa en kwam op nummer 1 in landen als Nederland, België, Oostenrijk, Duitsland, Noorwegen, Zwitserland en Finland. Uit Backstreet’s Back zijn drie hitsingles voortgekomen, namelijk: Everybody (Backstreet’s back), As long as you love me en All I have to give.

Ellende achter de schermen

In 1997 spande Brian Littrell een rechtszaak aan tegen Lou Pearlman en Trans Continental. Hij claimde dat Pearlman niet eerlijk was geweest over de verdiensten van de groep. Tijdens het daarop volgende jaar sloten AJ McLean, Kevin Richardson en Howie Dorough zich aan bij Brian. Met uitzondering van US5 hebben alle artiesten die met Lou Pearlman gewerkt hebben, hem aangeklaagd voor bedrieglijke handelingen en fraude. Alle zaken tegen Pearlman zijn of gewonnen door degenen die hem voor het gerecht daagden of er zijn schikkingen getroffen buiten het gerechtshof om.

De Backstreet Boys waren de eerste artiesten die Pearlman voor het gerecht daagden in verband met oneerlijkheid in het contract, onder welke Pearlman verdiende als manager en producer van de Boys. En dit terwijl Pearlman ook al betaald werd als zesde Backstreet Boy, waarmee hij dus een zesde deel van het inkomen van de band kreeg. De ontevredenheid van de Backstreet Boys begon toen Brian een advocaat inhuurde en deze uit liet zoeken hoe het mogelijk was dat de band slechts $300.000 had gekregen ondanks al hun werk en dat Lou Pearlman en zijn platenmaatschappij er ondertussen miljoenen aan hadden verdiend.

“Collega boyband” *NSYNC had vergelijkbare problemen met Pearlman en ook zij sleepten hem voor de rechter. Uiteindelijk werd Lou Pearlman na talloze en diverse aanklachten op 21 mei 2008 tot 25 jaar celstraf veroordeeld in Florida voor het plegen van een van de grootste Ponzifraudezaken in de Amerikaanse misdaadgeschiedenis. De totale schade die Pearlman heeft aangericht wordt geschat op ongeveer een half miljard dollar.

In 1998, tijdens hun uitverkochte tour in de Verenigde Staten, moest Brian Littrell een openhartoperatie ondergaan. (Deze operatie had hij in het verleden al twee keer uitgesteld.) Brian werd geboren met een hartaandoening die ervoor zorgde dat hij al op jonge leeftijd meerdere keren onder levensbedreigende omstandigheden in het ziekenhuis belandde. Tijdens de openhartoperatie is een gaatje in zijn hart gedicht. Kort daarna stonden de Boys, wonderbaarlijk genoeg, alweer op het podium.

De ellende hield helaas nog niet op. Howies zus, Caroline, overleed datzelfde jaar aan de ziekte Lupus.

Millenniumgekte

Ondanks dat ze midden in een rechtszaak zaten, begonnen de Backstreet Boys in oktober 1998 met het opnemen van hun volgende album, Millennium. De wereldwijde hitsingle I want it that way bestormde overal de hitlijsten en bereikte in de meeste landen de nummer 1 positie. Dit maakte de belangstelling voor het aankomende album erg groot.

Op 18 mei 1999 werd Millennium uitgebracht. Op diezelfde dag verschenen de Boys bij MTV’s Total Request Live Millennium waar zij enorme publiciteit mee kregen. Millennium kwam in de Billboard 200 binnen op nummer 1 en er werden alleen al in de eerste week 1.134.000 exemplaren van verkocht. Ook in de rest van de wereld werd dit album een mega-succes. In landen als Canada, Nieuw-Zeeland, Zweden, België, Duitsland, Zwitserland en Nederland stond het ook binnen no-time op 1. In Nederland heeft Millennium maar liefst 45 weken in de hitlijsten gestaan. Er verschenen vier singles van dit album: I Want It That Way, Larger than life, Show me the meaning of being lonely en The one.

Naar aanleiding van dit album kwamen de Backstreet Boys met hun spectaculaire wereldtournee, The into the Millennium tour. De tour bevatte 115 uitverkochte shows in 84 verschillende steden en bestond uit 3 legs. De grootste show van deze tour vond plaats in Nederland op 5 juni 1999, in de Amsterdam Arena, voor een publiek van circa 70.000 mensen.

De eerste leg van de Noord-Amerikaanse tour bestond van origine uit 40 shows. Vanwege de overweldigende interesse werden hier nog een aantal shows aan toegevoegd. Deze gehele leg, die uiteindelijk uit 56 shows bestond, was binnen één dag helemaal uitverkocht. Het overgrote deel was zelfs al gedurende het eerste uur van de voorverkoop uitverkocht. De Backstreet Boys braken hiermee het snelste verkooprecord. De voorverkoop van deze tour was dan ook al een heel evenement op zich.

Het album Millennium staat nog steeds op de achtste plaats in de wereldranglijst van best verkochte albums aller tijden. Er gingen ruim 40 miljoen exemplaren van over de toonbank en het behaalde onder andere de bijzondere diamante onderscheiding.

Het enorme succes gaat door

De Backstreet Boys reisden in mei 2000 af naar de Bahama’s om daar liedjes te schrijven voor hun nieuwe album, Black & Blue. Het opnemen hiervan begon op 1 juli 2000 in Stockholm, Zweden tot aan september dat jaar. Eén van de nummers van het album, It’s true, werd op 28 augustus 2000 uitgebracht en verkocht door Burger King. Op 3 oktober 2000 was de nieuwe single van de Backstreet Boys, Shape of my heart, voor het eerst te horen op de radio. Deze single werd in de meeste landen een top 5 hit.

Ter promotie van het uitbrengen van Black & Blue reisden de Boys letterlijk de wereld rond binnen 100 uur. Ze gingen naar Zweden, Japan, Australië, Zuid-Afrika, Brazilië en de Verenigde Staten. 55 van de 100 uren brachten zij reizend door en de overige 45 uren bestonden uit optredens en persconferenties. Deze promo-trip is terug te zien op de later uitgebrachte DVD, Backstreet Boys around the world.

Black & Blue werd op 21 november 2000 uitgebracht. Met dit album braken de Backstreet Boys het record voor beste wereldwijde verkoop van een album in een week allertijden. Alleen al in de eerste week werden er maar liefst 5 miljoen exemplaren van verkocht. Uiteindelijk zijn er uit dit album drie singles voortgekomen; Shape Of My Heart, The call (allebei in de meeste landen top 10 hits) en More than that. In januari 2001 trapte het eerste gedeelte van de Black and blue tour af. Met deze tour traden ze in verschillende landen op vijf continenten op.

Opeens werd er door vier van de vijf Backstreet Boys voor de onwetende fans een zeer schokkende mededeling gedaan bij het programma TRL: AJ McLean had zich laten opnemen in een afkickkliniek in Arizona en hij onderging rehabilitatie voor depressies, alcoholisme en drugsgebruik. Het tweede gedeelte van de tour werd dan ook uitgesteld. Drie van de totaal uitverkochte shows voor Air Canada Centre werden verzet naar september. Dit is ook de reden dat de Boys met deze tour helaas niet naar Nederland kwamen. Zij konden het niet riskeren om met de net gerehabiliteerde AJ naar Amsterdam te komen.

Op 28 januari 2001 zongen de Backstreet Boys het National Anthem voor het publiek bij de Super Bowl XXXV in het Raymond James Stadium in Tampa, Florida.

Op 30 oktober 2001 kwam het eerste compilatiealbum van de heren uit. Het heeft de titel The hits-Chapter one. Op dit album staan alle voorgaande hits en één nieuw nummer, genaamd Drowning. Het album bereikte de top 5 in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Canada. In veel andere landen bereikte het een plaats in de top 10. The Hits-Chapter One werd meerdere malen platina en behaalde in Japan zelfs de diamante onderscheiding.

Onderbreking en de grote comeback

In 2002 lieten de Backstreet Boys duidelijk weten dat zij klaar waren met hun management. Nick Carter koos ervoor om zijn solocarrière nog wel door het bedrijf te laten managen. Het werd duidelijk dat dit de reden was voor het gebrek aan weerstand van het management tegen de Backstreet Boys om door te gaan en deze onverwachte zet dwong de band tot het nemen van een pauze. Het platenlabel van de Boys, Jive Records, had volgens industriewaarnemers geen andere keus dan Nicks soloalbum aan het eind van dat jaar uit te brengen. Dit hield in dat het album van Nick dus voorrang kreeg op het nieuwe Backstreet Boys album dat begin 2003 uit had moeten komen.

De relatie met Jive verslechterde toen de heren een 75-100 miljoen dollar rechtszaak aanspanden tegen Zomba Music Group (het moederbedrijf van Jive) vanwege contractbreuk. Zij maakten het statement dat Zomba de promotie van het album Now or never van Nick ten kosten liet gaan van de promotie van het nieuwe Backstreet Boys album.

In december 2003 was AJ McLean met zijn moeder Denise te gast bij The Oprah Winfrey Show. Hij sprak daar voor het eerst in het openbaar over zijn depressies, alcoholisme en drugsgebruik. Als verrassing voor AJ kwamen ook de andere mannen, Brian, Howie, Nick en Kevin. Het was de eerste keer sinds twee jaar dat alle vijf de leden van de Backstreet Boys weer samen waren. De andere Boys spraken over hún ervaringen met AJ’s verslavingen en depressies en waren erg blij om AJ weer in goede staat te zien. De groep begon zich vervolgens weer te hervormen en zij maakten de planning om aan het begin van het volgende jaar te beginnen aan een nieuw album om een comeback te maken.

In januari 2004 doken de Backstreet Boys de studio in om te beginnen met het schrijven van liedjes voor hun nieuwe album. In februari hadden ze al vier nummers klaar en opgenomen. Ook begonnen ze met het promoten van hun comeback in de muziekindustrie. In september begonnen ze aan een kleine tour door Azië. Gebaseerd op het succes hiervan, plakten ze er nog twee shows aan in Mexico en gaven ze een voorproefje van het nieuwe materiaal.

Na een ongeveer drie jaar durende onderbreking, was op 28 maart 2005 de single Incomplete voor het eerst te horen op de radio. Vervolgens vond, in de Verenigde Staten in maart en april 2005, de Up close and personal tour plaats, die als voorproefje diende op de voortkomende Never gone tour. Deze tour bevatte 17 shows. De Boys zongen alle nummers van het compilatiealbum The Hits – Chapter One en vijf liedjes van hun nieuwe album.

Op 14 juni 2005 was het dan zover. Na een jaar lang te hebben gespendeerd aan opnemen werd het nieuwe album, Never Gone, uitgebracht. Ondanks de drastische stijlverandering van pop/dance naar rock/pop rock, bestormde ook dit album weer de hitlijsten. Het kwam op nummer 3 in Nederland en ook in de Verenigde Staten en in onder andere Bangladesh, Duitsland, Pakistan, India, Chili, Brazilië en Zuid-Korea belandde het album op nummer 1. Never Gone werd, net als voorgaande albums, weer meerdere malen gecertificeerd als platina.

Het album is vernoemd naar het gelijknamige nummer dat op het album te vinden is. Het liedje is mede geschreven door Kevin Richardson en het gaat over het verlies van zijn vader. Van Never Gone zijn drie singles uitgebracht. De eerste was Incomplete, de tweede Just want you to know en als derde single werd in de Verenigde Staten voor Crawling back to you gekozen en in de landen hierbuiten voor het nummer I still… .

De Never Gone Tour trapte op 22 juli 2005 af in West Palm Beach, Florida en bestond uit zo’n 66 shows.

Het vertrek van Kevin

Nadat hij het tijdens de Never Gone Tour met de andere Backstreet Boys besproken had, verliet Kevin in juni 2006 de groep om zich te gaan richten op andere interesses en om te beginnen aan een nieuw gedeelte in zijn leven.

Op 23 juni 2006 schreef Kevin het volgende op de officiële website van de Backstreet Boys, Backstreetboys.com:

” After 13 years of what can only be described as a dream come true, I have decided that it is time to leave the Backstreet Boys. It was a very tough decision for me but one that was necessary in order to move on with the next chapter of my life. Howard, Brian, Alex and Nick will always be my little brothers and have my utmost love and support. I would like to thank the Backstreet fans for all the beautiful memories we have shared together and look forward to including you in the next phase of my life. I wish my brothers continued success and look forward to their new album. “

Na het vertrek van Kevin besloten de resterende Backstreet Boys geen vervanger voor hem te zoeken. Zoals zij zelf hebben gezegd: “ De deur zal altijd voor hem open blijven staan. ”
Een eventuele toekomstige terugkeer van Kevin was dan ook nog altijd niet uitgesloten.

48 uur na Kevins vertrek zijn de overige vier Backstreet Boys op 25 juni begonnen met het opnemen van hun volgende album.

De Backstreet Boys als viertal

Op 30 oktober 2007 kwam het zesde album van de Backstreet Boys uit, genaamd Unbreakable. Het werd het eerste album dat zij maakten zonder Kevin Richardson. Ondanks dat de recensies over dit album erg positief waren, deed het album het toch niet zo goed als zijn voorganger, Never Gone.
Unbreakable kwam in de Amerikaanse hitlijsten binnen op nummer 7 en er werden in de eerste week 81.000 exemplaren van verkocht. Na twee weken verdween het album al uit de top 100.
In Nederland bereikte het album de tiende plaats, maar ook hier verdween het album na 6 weken uit de hitlijsten. In Japan deed het album het heel erg goed. Unbreakable kwam daar binnen op nummer 1 in de Japanse Oricon wekelijkse album charts en het bleef daar nog een week staan.
De eerste single van dit album werd Inconsolable, een door pianospel gedreven power ballad die door de Boys zelf beschreven wordt als een soort “I Want It That Way on steroids”.
De tweede single van Unbreakable werd Helpless When She Smiles.
Uit dit album kwam de Unbreakable World Tour voort. De heren traden onder andere op in Australië, Mexico, Europa, Azië, Canada en de Verenigde Staten. Ook namen ze tijdens deze tour een concert op dat onder andere werd getoond door msn.com. De show die hiervoor werd opgenomen vond plaats in de O2 Arena in Londen.
Tijdens een van de laatste shows van de Unbreakable Tour in Los Angeles, verraste ex-Backstreet Boy Kevin Richardson iedereen door samen met de andere Boys het encore mee te komen zingen.

In 2009 is de groep begonnen aan het volgende album, This Is Us, dat op 6 oktober 2009 uitkwam. Voor dit album hebben ze samengewerkt met grote namen in de muziekindustrie, waaronder Max Martin, OneRepublic’s zanger Ryan Tedder, RedOne, Ne-Yo, Brian Kennedy, Pitbull, Claude Kelly, Jim Jonsin, Eddie Galan, T-Pain, Rami Yacoub en Kristian Lundin.
Met This Is Us zijn de Backstreet Boys terug gegaan naar hun originele pop / dance beats en de R&B-achtige sound. Het album kwam in Nederland binnen op de vijfde positie. In Japan piekte het album op de tweede plaats en het werd daar gecertificeerd als platina.
Op 27 augustus 2009 kwam de eerste single uit, genaamd Straight Through My Heart. Hoewel fans erg lovend waren over deze eerste single, heeft het helaas geen echte hit mogen worden. Dit is mede te wijten aan het feit dat radiostations wereldwijd het niet of nauwelijks hebben opgepakt. De tweede single werd Bigger. Voor dit nummer hebben de Backstreet Boys samengewerkt met een oude bekende, namelijk Max Martin, die onder andere ook medeverantwoordelijk was voor de nummer 1 hitsingle I Want It That Way. Op 30 oktober 2009 trapte de This Is Us World Tour af in Lissabon, Portugal. De tour gaat door tot in de lente van 2011.
Op 16 juni 2010 kwam de tour DVD uit van de This Is Us show die opgenomen is op 18 februari 2010 in de Nippon Budokan in Tokyo, Japan. De titel van de DVD is Backstreet Boys: This Is Us Japan Tour 2010. Er zijn twee verschillende edities van deze DVD verschenen.
De Special Edition bestaat uit drie DVD’s. Naast het concert bevat die editie een soundcheck, “behind the scenes”-materiaal en een interview.

Op 26 januari 2010 is er een tweede greatest hits album van de Backstreet Boys op de markt gebracht door Sony. Dit compilatiealbum heet Playlist: The Very Best Of Backstreet Boys en het maakt deel uit van een serie Playlist albums die door Sony Legacy is uitgebracht.

Op 31 mei 2010 kwam het bericht dat de Backstreet Boys niet langer onder contract staan bij platenlabel Jive Records. De Boys hebben dit met een post, getiteld: “Freedom”, bevestigd op hun officiële website, Backstreetboys.com:

“So the news is out! The Backstreet Boys are no longer signed to long time record label Jive Records. The amicable split is very exciting for the group. “This is the best thing, at the best time that could have ever happened for us”, says Brian Littrell. “We are confident in the future of our band, and are looking forward to the new things to come. 2011 is going to be a great year for us!”

Eind 2010 namen de Backstreet Boys een aantal van hun fans mee op een cruise. Vanuit Miami, Florida werd er vanaf 9 december 2010 vier dagen gevaren met de Carnival Destiny. Er waren tussenstops in Key West en Cozumel, Mexico. Op de ochtend van 13 december keerde het schip weer terug naar Zuid-Florida. Bij deze cruise zaten verschillende Backstreet-activiteiten inbegrepen, zoals een intiem concert, een vraag en antwoordsessie, een deckparty, een cocktailparty en een strandfeest. Kortom, het was een groot feest op de SS Backstreet.

NKOTBSB

In augustus 2010 werd bekend dat er een samenwerking met de “boyband” New Kids On The Block in de planning ligt. In juni 2010 deelden de Backstreet Boys al het podium met de heren van deze band in de Radio City Music Hall. Inmiddels is bekend gemaakt dat de mannen ook met elkaar gaan touren in de zomer van 2011, in elk geval in de Verenigde Staten. Deze tour, die al beschreven wordt als “Expendables-meets-boyband”, gaat de NKOTBSB-tour heten.
De managers van beide groepen zijn bezig om de mannen bij elkaar te brengen in de studio om een single op te nemen voordat de tour aftrapt.

Backstreet Boys in 2011

Op 10 januari 2011 liet AJ McLean via zijn twitter weten dat hij zich opnieuw ging laten opnemen in een afkickkliniek. Tot begin 2009 is het hem gelukt om helemaal clean te blijven, maar volgens bronnen uit zijn omgeving is het met name de laatste maanden van 2010 helaas weer behoorlijk misgegaan. In december 2010 liet AJ in een interview met The Dope Doctor al doorschemeren dat hij in 2011 weer nuchter en gezond wilde zijn, onder andere omdat dit voor hem een heel druk en inspannend jaar zal gaan worden. Met onder andere de NKOTBSB Tour in de aantocht, leek dit hem het juiste moment om de stap opnieuw te zetten. Na 30 dagen in de afkickkliniek te hebben doorgebracht is AJ weer nuchter en gezond en wel teruggekeerd.

Na het grote succes van de Backstreet Boys Cruise 2010 is op 16 maart 2011 bekend gemaakt dat de Boys ook in 2011 hun fans weer mee gaan nemen op een cruise. Ditmaal zal de cruise plaatsvinden van 2 tot en met 5 december.

Verder ligt er weer in nieuw album van de Backstreet Boys in de planning. Dit album zou naar verwachting in de zomer/herfst van 2011 uit moeten gaan komen. Uiteraard zit ook aan dit album een nieuwe tour vast, maar hierover is verder nog niets tot weinig bekend.
Dus, het verhaal over deze kanjers van artiesten wordt zeker vervolgd!…

Extra informatie

Prijzen gewonnen door de BSB

BSB Biografie van Backstreetboys.com

[Bron] . [Bron] . [Bron] . [Bron] . [Bron]

Laatst bijgewerkt op: 20 maart 2011